Karagül Şiiri - Keziban Karataş

Karagüldü adın adından ve bahtındanda karaydın,
Solmuştu yaprakların, kırılmıştı dalların,
Öyle güçsüzdün, öyle narindinki hayata karşı,
Zor olmamıştı soldurmaları seni insanların.

Dikenlerin bile acıtamıyordu sana uzanan elleri,
Yaralıydın, yaslıydın solmuştu tüm renklerin,
Ne kokun gülü andırıyordu, ne duruşun,
Karagül neydi senin bu karadanda kara kaderin.

Ne güzel kokular saçardın oysa bir zamanlar,
Rengin kan kırmızısındanda daha kırmızıydı,
Sana hayran hayran bakarlardı geçerlerken,
Kokunla mest olur hayale dalardı insanlar.

Oysa şimdi ne bakan var nede gören seni,
Farkında bile değiller inanki,
Seninde hikayen buraya kadarmış,
Seni bu hale getiren kimlerdiki.

Ağlama sen karagül inanki sen güllerin en güzelisin,
Seni koparıp, dallarını kıranlar sana özensin,
Sen yine baharların birinde kan kırmızı açacaksın,
Bu hayata, bu insanlara inat misler gibi kokular saçacaksın,
Ve güzelliğinle kendine insanları hayran bırakacaksın Karagül