Karagözlüm Şiiri - Mesut Özdemir 3

Karagözlüm…
Adını söylediğimde gece biraz daha koyulaşır,
Yıldızlar susar,
Ben konuşurum içimden sana.

Gözlerin var ya…
Siyah değil, karanlık da değil;
İçine düşenin yönünü unuttuğu
Bir derinlik.
Bakışın değdi mi üzerime,
Kalbim pusulasını şaşırıyor.

Karagözlüm,
Gülüşün bir yangın gibi yayılıyor yüzüme.
Önce dudağım yanıyor,
Sonra içimde sakladığım bütün suskunluklar.
Gamzelerin varsa eğer
Onlar kader çukuru,
İnsan isteye isteye düşüyor.

Bir adım yaklaşsan,
Aklım geri çekiliyor.
Bir kelime etsen,
Yıllardır kurduğum cümleler bozuluyor.
Ben seni sevmeyi
Kendimden vazgeçmek sandım önce,
Meğer kendimi ilk kez
Sende buluyormuşum.

Karagözlüm,
Gece sana benziyor bazen.
Sessiz, derin ve tehlikeli.
Ama ben korkmuyorum karanlıktan,
Sen varsın diye.
Işığa ihtiyacım yok,
Bakışın yetiyor.

Ellerin…
Dokunmasa bile iz bırakıyor.
Adımı bilmeden
Beni çağırıyor sanki.
Kalabalıkların ortasında
Yalnızlığımı sen anlıyorsun.

Bir ihtimalden ibaret olsak bile,
Ben o ihtimali sevdim.
Yarım kalan her şeye rağmen,
Sana tamamlandım.
Adımız yok belki,
Ama kalbimde yerin var;
En derin, en suskun yerimde.

Karagözlüm…
Gidersen gece kalırım.
Kalmazsan kader olurum.
Ben seni
Bir ömürlük cümle gibi sevdim,
Noktasını koymaya
Hiç niyetim yok.