Karafaki Şiiri - Ufuk Kesici 2

Yıldırım gibi söndü rakılar karafakilerde
Ben böyle içen adamlar ömrümde görmemiştim
İzmir’de bahçede bir meltem serinliğinde
İlk rakımı içtiğimde aslında hiç sevmemiştim

Önce kim ser-hoş olmuştu hatırlayamadım
Her hal dayımdı
Bir Melahat tutturmuştu, sanırım ilk aşkıydı
Ben bilmem “çocuk küçük” diye bağıran
Annemin yalancısıyım
Babam dayımın ser-hoşluğunu Melahat demesiyle anlardı

Sonra sarardı fotoğraflar, içiciler toprak oldu
Önce dayım terk etti masayı, Melahat’ına kavuştu
Sonra da babam
Elimle topladığım güller çoktan soldu
Bir karafa kaldı sadece onlardan hatıram

Şimdi İzmir aynı, bahçe aynı, meltem aynı
Bir masa değişmiş, bir de galiba yaşım
İçerken afiyetle o karafakiyle bir büyük rakıyı
Boşa değil elbet onların ruhlarına kadeh kaldırışım