Karadenizim ve Ben Şiiri - Nergiz Kartal

Eylül akşamlarında sonbahar,
Karadenizim her zaman ki demlerinde
Yakamozlarının ışıltısıyla
aydınladı gözlerim.
Uyandım aniden
Anılar canlandı otuzbeşlik belleğimde.
Çocukluğum, gençliğim...
Düşündüm
hangisi bana yakın, hangisi bana sadık
hangisi daha içten yaşanmış yüreğimde.

Eylül akşamlarında sonbahar
Susarmı karadenizim
Coştu birden
Dillendi
Aklı beni de almak istediği gündeydi.
Suskun ama
Kudurmuştu
Yenik bir yüreğe vurulmuştu.
Gel diyordu
günlerce al beni denizim diyene
gel diyordu
günlerce üzerinde ağlayarak yüzene.
Gelki birlik olalım
Daha öncekiler gibi...
Kolumdan, bacağımdan çekiyor
Başımı kumlara gömüyordu
ama bu yürek izin vermiyor
ihanet ediyordu.

insanlar yığılmıştı kumsala, koşuşturuyordu
alıp giden denizi
batıp çıkan beni seyrediyordu.
Karadenizim hırçın, ben korkak.
saatler tükenende
yoruldu sanki karadenizim yoruldu
ve
azat etti beni istemeden
yoksa nereden görecekti
altı yıl sonra bu beden
Yolun yarısıda denilen otuzbeşini
...
Eylül akşamlarında sonbahar,
Karadenizim düşündü birden
ben düşündüm
Sustuk ve dinledik
Evet biz şimdilerde
hala dinliyoruz...

05.09.2002
00.22
hayata dönüşümün
6.yılı anısına.