Ne güzeldir yaylaları, ovaları Karadeniz’in.
Yorgun tepelerinden iner sisler ovaya,
Maviyi bir bitki örtüsü gibi örter.
Meleşir çimlerinde koyunla kuzu,
Her gün kucaklaşır doğa ile insanlar.
Güneş, tepelerin ardından
yeni umutlara doğar,
dalga dalga yayar ışık hüzmesini
çiçeklerin tomurcuklarının üzerine.
Çağıl çağıl coşar çeşmeler,
çocuklar koşar obaların çimlerinde;
toprağı öpercesine
sevginin sesleriyle,
barışa, kardeşliğe…
Ağ gibi gerilen gökyüzünün altında
yeleli atlar, sırtında gülüşü kalan kadınlar vardır.
Bir kuşun kanadında umut gönderirler insanlığa.
Ve pırıl pırıl kalple
nedenini sormadan gülümser bir çocuk,
içten içe kır çiçekleri gibi.
27.08.2025
~ Gülay Özdemir ~
Kayıt Tarihi : 28.8.2025 21:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yorumu okuyan değer katan yüreğiniz'e bıraktım:))
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!