Karadeniz'in Kızı Şiiri - Hüseyin Göndük

Karadeniz'in Kalkandere'sinde,
Kadınları ile kızları çay bahçesinde,
Hayin yağmur hepsinin ensesinde,
Yorgunlukları okunur yüz çizgisinde.

Yolum geçiyordu çay bahçelerinden,
Yeşil çay kesiyordu körpesinden,
Sırtındaki yüküne el attım köşesinden,
Etkilendim genç kızın hayat hikâyesinden.

Bakışları bir yayla serinliğinde,
Sevgi çiçekleri açtırır gönüllerde,
Güzellikleri belirir tebessümünde,
Sözcükleri yerelin şivesinde.

Karadeniz kadınının kaderini paylaşır,
Hayalleri ile gerçekleri biribirine karışır,
Çay keserken, taşırken kendisi ile yarışır.
Eğimli arazide çamur ile savaşır.

Otuz yıldan fazladır beklemede kalmıştır.
Kalbini çalacak biri karşısına çıkmamıştır.
Kendince hayata küsüp havlu atmıştır.
Dünya işlerinde ezilmeyi doğal saymıştır.

Hiç bir zaman yaşamda umut varmaz sona.
Mutlaka beyaz atlı prensin çıkar yoluna.
Tutun tutuna bildiğin kadar çarkın koluna.
Karadeniz'in kızı sende katılacaksın mutluluk oyununa.

31.08.08 İzmit