Karadeniz'in Gün Batımları

Gün biter, sırılsıklam bir gece başlardı saçlarından
Saçlarından başlayarak yoksullaşırdı gece
Her gece bir askerin ölüsünü çekiştirirdi deniz
Ellerimin yoksulluğunu sunardım sana

Denizlerin sonsuza kaçan maviliğinde
Ben kendini uyduran bir cinnettim belki de

Cinnetimi kahkahayla bastırırken her akşam
Her sabah güneşi göğsümde ağırlamak isterken
Bir başı boşlukta yüzerdi deli çehrem
Yağmurun dokunduğu dudaklarımda keder
Yaşadığım boşlukta gölgeler oynaşırdı
Her gece bir askerin ölüsünü çekiştirirdi deniz
Sokaklara dağıtırken çocukluk seslerini
Bir kadın saçlarını toplardı denizlerden

Sendin kimseyi gözyaşlarına tanık etmeyen kadın
Ruhumuzu sürükleyen nehirlerdi saçların
Sendin hayatı kutsayan çocukların aşkına
Sonunda kendine arkadaş kalan kadın

En sonunda kendine arkadaş kalan kadın
Mavilik gözlerinde şimdi bir akarsudur
Boynun duman eğrisidir dünya yokuşlarında
Yüzün pulsu bir yaprak, güneş gücünde kalbin

Bizden şehre düşen ışıklar olsun diye
Kıyılara vursun diye ölümler sırrı
Çektiğimiz her acını ilk akşamında
Hüznümüzü tanrılarla canavarlar paylaştı.

'Yeryüzü Mühürlennce'