Karadeniz Ekmeği… Şiiri - Necati Şimşek

Buram, buram kok burnuma
Bitmeyen sevda gibi,
Karadeniz fırınının bayatlamayan ekmeği…
Önce sana doya doya bakayım
Gözüm doysun,
Hissedeyim ellerimle sıcaklığını
Ben biliyorum senin ayrıcalık lığını..
İstemem sen varsan yanına katık
Böyle gönülden nasıl birbirimize bağlandık?
Diyorlar ya “Taş fırın erkeği”
Alet ediyorlar erkekliğe ekmeği..
Gerçek taş fırın sensin..
Gönlüme doluverensin..
“Meşeler güvermiş varsın güversin”
O meşeler kurusun da ekmek pişirsin…
Tutar mı odun ateşinin yerini?
Elektriğin gücü ve en derini..
Kokusu mest eder gönlümü
Sanki yedikçe uzatır ömrümü…

İşte şu Laz ustam hamuru karsın,
Mayalasın,
O hamuru okşaya okşaya yuvarlasın..
Üstüne ömründen bir kalın çizgi,
Dilinde içinden neşeli bir ezgi
Zevk aldığı,
Sevgi kattığı,
İşinden belli…
Atacak şimdi koskoca küreğiyle
Pişirecek onu sıcacık yüreğiyle..
Ne kadar lezzet kattı ona bilseniz
Alnının boncuk boncuk teriyle…
Para kazanacak emeğiyle…
Kıvamın da pişecek
Soframıza düşecek…
Tanımıyorum bu ekmeğin üstüne
Ne türküler yazılır istenirse üstüne
Hele o kokusu yok mu kokusu?
Misler gibi…
Buram buram…
Gönül çekiyor vesselam…
Direnemiyorum daha fazla
Bir çimdik atıyorum gayriihtiyarî kenarına
Az, az,
Biraz…
Olamaz!
Nasıl bu kadar canım çekti?
Koca ekmek neredeyse bitti…

23.08.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara