Karadeniz Dalgası Şiiri - İrfan Kaya

Karadeniz dalgası çıkana dek
Ezan sesini takip ediyordum
Yorgun ayak izlerimi rüzgâra bırakarak
Martıları yakalardım ayaklarından.
Günahlarımın ağırlığını derimin altında taşırdım
Dünya üzerime yıkılır, altında can verirdim.

Sabahlar kuş cıvıltılarıyla gelirdi,
Bir sıcak gülüşüne ömrümü verirdim,
Bana denizden çıkmış dokunuşlarını verirlerdi
Akşamlara tutuşarak koşar
Uzakların posta trenlerine sevgililerimi sorardım

Yıldızlar ayaklarıma kapanırdı
Solgun renkleri parlatırcasına
Yakamozları sererlerdi sahile
Ben umursamaz uyurdum
Çöpçüler leşimi kaldırırdı her sabah
Günahlarımı derimden sökerlerdi
Dünya canımı acıtırdı

Saygın bir kişilik gibi yarardım sokakları
İnsanlar kaldırımlarda herhangi şeyleri arar
Göğsümden düşeni çiğnemeden yutarlardı
Ben kitaplara küsmeden önce
Matbaalar beni anardı

Bıkkın apartmanların güvercin boşluklarından
Sevişme çığlıkları gelirdi
O zamanlar saçlarım beyaz değildi
Gençliğime ağlardım

Vapurlar Marmara’yı savurur
Ben vapurları savururdum
İstanbul avuçlarımda dağılırdı
Kristal taşlar eşliğinde Taksim’den yuvarlanır
Dolmabahçe’de saatleri kurardım

Tesadüfen bir Karadeniz gelene kadar
Ezan seslerini takip ederdim
Kaderim kördüğüm parmaklarımın ucunda
Çöz çözebilirsen: “Neden sanki”li denklemi
Adımı sorana kadar
Ölümü özlerdim.