Karadelikten Sonsuz Özgürlük Evrenine...

20.Yüzyılın başlarıydı. Bir zamanların, tüm evreni korkutan ihtişamına sahip, kocaman bir yıldız olan “ Osmanlı Devleti ” artık geride bir karadelik bırakıp, yok olmaya hazırlanıyordu.
Anadolu; aç kimliğini kavrayamamış, bitap bir haldeydi. Kim derdi ki; günün birinde su almaya başlamış son kürek çekişlerinde fayda edemeyeceği bir gemi olur bu topraklar diye. Kimse demese de o günler gelmişti.
Toprakla beslenen medeniyet müptelaları nereyi yesek diye üşüşmüşlerdi, o dünyaya kafa tutan topraklara.
Yazık olmuştu; nice padişahların çırpınışlarına, Fatih’in mi dersiniz, Kanuni’nin mi Yavuz’un mu? hangisinin emeği zayi olmamıştı ki? Hicaz çoktan gitmişti, Suriye, Trablusgarp, Yemen ve daha niceleri.
Biri dur demeliydi karadeliğe sürüklenen bu yıldıza. Öyle de oldu. Gözleri denizden deniz, saçları güneşten güneş, bakışları koca bir dağa eş Mustafa Kemal!
İstanbul’dan bindi; Su almaya başlaşan bu geminin filikalarından birine. Hedefi belliydi. Su alan çatlağı kapatacaktı istiklal aslanlarıyla. Bir Mayıs sabahı ayak bastı Samsun’a. Aslanlarıyla korkuttu hep toprakla beslenen medeniyet müptelalarını, birbir gönderdi gerisin geriye.
Ama bunlar yetmezdi karadeliğe sürüklenmeyi engellemeye. O da öyle düşündü zaten ve ilk iş yeni bir nefesti.
Bu yeni nefes “Cumhuriyet’ti”. Sanki Anadolu daha yeni doğmuş bir bebek gibiydi, saltanat yoktu artık, Anadolu’yu Anadolu yönetecekti. O deniz gözlü kahraman ve askerleri batan gemiyi kurtarmış ve içine dolan suların ilk kovasını boşaltarak işe başlamışlardı.
Artık esaret yoktu, “Cumhuriyet” vardı.
Artık saltanat yoktu, “Cumhuriyet” vardı,
Artık köhne zihniyet yoktu, “Cumhuriyet” vardı,
Artık insanı yok sayanlar yoktu, “Cumhuriyet” vardı.
29 Ekimler vardı artık halkın yaşama amacı vardı, artık tam bağımsız Türkiye Cumhuriyeti vardır, artık özgürlük evreninde sürüklenen sönmek üzere olan aciz yıldız değil eskiden de çok parlayan AY YILDIZ vardır...NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE.

Merve ÜSTÜNER
29/10/2010