Karacaahmet! Şiiri - Salih Yıldız

Güzel bahar sabahı, ortalık sakin sessiz!
Karacaahmet yorgun, vakur, heybetli, eşsiz!

Serviler uzanmışlar, bir uçları cennette;
Şuh Bülbül nameleri, gönülleri ziynette!

Çok güzel kervan saray, dinleniyor yolcular;
Her şey kavi kaçış yok, başlarında kolcular.

Topraklar sarmalamış, “herkes memnun yerinden”;
Uzanmış yatıyorlar, “dönen yok seferinden”.

Nişanları iki taş, zamanla o da kayıp;
Bekleşiyorlar mahzun, her geçen günü sayıp.

Ağa, bey, uşak aynı, örtüler bez parçası,
Ne kavga ne gürültü, görmeyiz açıkçası.

Akın-akın ziyaret, ediyor bîçareler;
Meçhul âlem korkusu, onları da yareler.

Ey yaşlı çınar söyle, söyle Karacaahmet;
Uçsuz bucaksız böyle, nerden geliyor Rahmet.

Kimler yok ki sinende, ah bir mülaki olsam;
Ben de iman kuranla, deni yerden ayrılsam.

Ve o gün bizi de al, bizi de al koynuna;
Kurtuluşa erelim sarılalım boynuna.

Bu durakta bekleyen, çok mu çok şanslı erler;
Fatiha’lar geldikçe mest olur sevinirler.

Pırıl-pırıl âlimler, uğrar hediye verir;
Garibi sen gayret et, günahın her dem erir.

Allah’ım bizi koru, zincirli kuyulardan;
Çek çıkar selamete, karanlık kuytulardan.