Karaca/Methiye/akrostiş

Hani bazen düşünür ya şuursuzca insan
Dağlarda zamansız dolaşan karaca
Arar durur kendi yüreğini her an
Ararken bazen avcılar vurur yüreğinden
Kan kaybeder karaca nasılda o habersiz
Karacayım korkum yok der dolanırım
Dağ taş demez aranırım yürek ararım
Kalbi firaridir ah...bedende ruh firari
Mesken değil mahsen olsa şu dağlar
Bir avcı değil binlerce avcı vursa yüreğimi
Yine sesim yükselir hey ağalar hey dağlar

Yürekte yükselen delikanlı bir civanım
Basiretsiz kalmam harbidir sözüm mertim
Yürek vurulur yürek yakarım bazen ağlarım
Gözlerimde yaş donar ama vurulur yanarım
Bir güzel uğruna ne canlar alırım yakarım
Dağları taşları ezer geçerim hey hay hey hat

Z/engin senin şu yüreğin
İ/drak ediyor benliğim
K/ayıtsız değildir emeğin
R/iyasız yücedir sevgin
E/nder sen cesur yüreklim
T/arifi yolu izi yok
T/üm yollar hep sana çıkar
İ/nan güçsün sen kuvetsin
N/aif delikanlı mertsin

K/araca oğlan misali dolan
A/rdında iyiliktir bana kalan
R/ahman adı ile sen dolanan
A/ramazsın,kalmazsın dostsuz
C/ansın biz ebedi ezeli dostuz
A/LLAH ım daim seni korusun

Zülmetme sakın yüreğim daralır
İncitme kırma bak yıldızlar ağlar
Karanlık gecede,garip yol alır
Rahman yoluna düşen derviş ağlar
Ezanlarla bak gök kubbe canlanır
Tan uyanır kızıl renge boyanır
Timsali yok,o yol hakka dayanır
İncitme dervişim yolunda ağlar
Ney üflerken şevk ile neyzen yanar

Kahroldum zaman içinde zamansız
Aradım durdum karşıma çıktın ansız
Rabbime danıştım kalp dili ile
Alnı açık, gönlü yüce riyasız
Candır karaca hiç olmaz hayırsız
Adına yaraşır gönülde derviş