Karaburun Şiiri - Hasan Suver

Yeşil,tarihinle mavinin kalbine uzanır
Karanlık nasıl gösterirse yıldızları
Çorak vadilerinden akan ruh
Öyle uyandırır
Koylarını görenlerin özlerini

Ağustos bütün neşesiyle böceklerinin dilinde
Gecen bir masal coğrafyası
Secde eder mehtaba yakamozların
Güneşle kırılan mavi duygular Nergiste küllenirken
Nefesin kara ile denizin arasından
Vuslatın şarkısını getirir.

Yolların Leylanın saçları
Umutla kıvrılır
Yaşamak için cehenneme gidenler
Şişelerinden çıkamazken
Dalgalarının sesinde
Çıplak ruhlarıyla sarhoş olmak için
Gece cennetlerinden kaçar ölüler

Yorgun bedenlerinde derin gözler
İncirin sırrı zeytini düşündürür
Yeşil ve kurak yan yana dururken
Keçiler teselliyi balıklarda bulur
Efsanenle bir genç kıza gelen rüyayı
Ezanla karışan musiki böler
Ekhodan ve Nergisten usanan aşk
Öznesiz bir cümle gibi
Karaburunda boğulur.