Karabiber'im Şiiri - Ünal Yıldırım

Karabiber’im
mecburdun gittin
ben nasıl ederim

günlerce uzaktasın
gönlümdesin oysa
kır çiçekleri diyarın
sen onlara özgü
düşündükçe dalıyorum yokluğuna
uykuların tasa dertlerin tasa
uçuyor düşlerim, rüzgarların dallarıma vursa

sen şimdi oralarda
güneşin guruba yorgun düştüğü
alın teriyle akşamın olduğu yerdesin
ismini çok iyi biliyorum
hele gözlerin sıcaktı, hiç unutamam
ama nasıldı ellerin
Karabiber’im
ben güzel resim yapardım
bak şimdi, hayalin bile siliniyor gözlerimden
birleştiremiyorum güzelliğini ruhunla
gölgede kalıyor gülümsemelerin
seni gölgede gibi görüyorum
saçların düşse yüzüne
unutmaktan korkuyorum

içli yazar, açık söylerdin
sen oralardaki kız
dostluğu sende buldum sevgiyi sende
susadım varlığına, hesapsız bağlandım
umut veremedim
bu yüzden içimde hep bir hüzün
bu gardan nice trenler gitti oralara
getirdi, götürdü benden de bir şeyler
hep bekledim
dönüşünü göçmen kuşlarının

Karabiber’im
mecburdun gittin
ben nasıl ederim

dilim varmadı söylemeye
yazmaya elim
anlatamadığım için duygularımı
çaresizliğime ilk kez ağladım
belki sen de bitkinsin gözün yollarda
için için eriyorsun sessiz sedasız
neyleyim göremem ki
istesen de göremezsin ki
bir bütünün parçasıyız Karabiber’im
ben burada kalmışım sen oralarda