Karabasan Şiiri - İsmail Uysal

Yine bir gün, ansızın, seher serinliğinde
-Utangaç mı utangaç- Bir çocuk edasıyla
Ve harami uykumun tatlı derinliğinde
Pişmanlık dolu kalbin körelmiş sevdasıyla
Hangi sebebe mazhar olup karşıma çıktın?
Hani bir daha asla öyle bakmayacaktın!

Ecele dek uzattım sana susmuşluğumu
Hayat denen köhnemiş bir umuda sarılıp
Âleme ilan ettim aşka küsmüşlüğümü
Sen, ey ruh i mücerret, yıllar sonra dirilip
Bir karabasan gibi gelip ruhuma çöktün!
Ne güzel kaybolmuştun, gitmiştin, yani yoktun!

Gözlerine en güzel şiirleri ben yazdım
En güzel şiirlerim senin için yazıldı
Şimdi her şiirine çocuk mezarı kazdım
O masumlar, toprağa sıra sıra dizildi
Sen ne yaptın, bir anne gibi ağıt mı yaktın,
Dua mı ettin yahut karanfil mi bıraktın!

Güneş her gün doğsa da aynı güneş değildir
Sancısı ağır geçti, aşkım hiçliğe gebe
Beni mahzun bırakan ne ahu göz ne dildir
Kolay mı sanıyorsun, sana gülüm dedim be!
Hani diğer çiçekler gibi olmayacaktın!
Zemheri ayazında bile solmayacaktın!

Şimdi her bir mevsimin adı kış oldu bende
Her çiçeğin yaprağı kanatır diye ürkek
Dokunmadan koklarken gözüm hala dikende
Gözlerim kısık bakar, dil desen zaten titrek…
Nerden geldin, ne hakla şimdi karşıma çıktın
Ya hiç batmayacaktın yahut doğmayacaktın!