Karabasan Şiiri - Yağmur Karaoğlu Martıcı

Ne çok geceler yalvardım
Uyumamak için
Gözlerimi kapar kapamaz
Kara sivri zehirli mızrak boğazımda
Ve kaybederek nefesini
Işık hızında aydınlıktan
Karanlık sulara gömülen amphora
Ve beynimde bir ses: DINNK!

Boğazda demir atan geminin
Deniz tabanında çıkardığı sestir;
Derinden,
Titrer,
Ve yayılıp kenetlenir
Ben de bir liman
Fırtınalar koparıyor
Bağırıp çırpınıyor
Gerçekte bedenim süt liman
Bu devi kaldıramam.

Sivri uçlu iki kanca
Boğazıma gelir
Ölüm artık uzak değil
Apansız sessiz bir haykırış:
Ama hayatta öyle
Memeden sütü iten iki karış
Bu çabaya katılan
Ve kurtuluş:
Boğazıma batan çapayı çıkarmam

Bir gece de bir kere olmuyor ama
Sabaha kadar onlarca.
Uyanıp uyudukça, uyanıp uyudukça, uyanıp uyu…
Ve böylece altı ay geçti
Pençesinde ölümün
Her gece ölümden kaçıp
Her sabah hayata sarıldım
Fakat beni öldürmek isteyeni
Bir türlü yakalayamadım
Ve o son gece
Her şey aynı;
Kara mızrak
Amphora
Boğazda gemi
Liman
Boğazımda çapa
İki karış
Ve bitmeyen çaba
Ve birden uyandım:
Derin bir nefes alıp
Ayağa kalktım:
Yine yendim seni işte,
Bak yine hayattayım!
Ve düşmanın bozguna uğradığı
Zafer alanına doğru baktım:
Kendimi sırtüstü uzanmış,
Uyurken yatakta gördüm.
İkiye bölünmüştüm.
İstesem kendimi öylece orada bırakıp
Çekip gidebileceğim.
Korkudan mı
Zafer sarhoşluğundan mı
Pişmanlıktan:
Kendimle savaştığımdan mı
Ya da
O kadar fırtınadan sonra
Berrak ve kıpırtısız
Su yatağının üstünde yatan
Nergis çiçeği gibi göründüğümden mi bilmem,
Sırt üstü mili milimine:
-ayak omuz,el kulak-
Kendi üstüme yattım
Bütünleştim ve hemen uyudum
Mışıl mışıl
Bir daha da karabasan görmedim

Hepimiz ölüm bilincini içimizde taşımıyor muyuz?
Sırf buna katlandığımız için
Muhteşem varlıklarız
Dünya’yı kuran soru şu:
Bu gücü nerde buluruz?