Kara Yer Şiiri - Haydar Demoğlu

Ne deyim ben sana, ne kara yer
Hele, ah kara yer, vah kara yer,
Yedin kuzumu, yedin kara yer,
Ben sana ne yaptım, ne ettim ki;
Ettin içerimi, sen yara yer.
Hele, ah kara yer, vah kara yer,

O, gül yüzü, gitmez hayalimden,
O, hayalleri, akranlarından...
Daha, yirmilik idi, bir fidan;
Ah! Felek kuzuma nasıl kıydın.
Ayırdın kuzuyu anasından.
Yedin kuzumu, yedin kara yer.

Unutulmaz, nasıl unutayım,
İyileşmez; derdim, yaralarım,
…Ki ben bağrıma taşlar basayım.
Düştüğü yeri yakar nideyim.
Al beni de felek, kurtulayım
Kuruttun gözyaşımı, kara yer.

Hayalleri vardı, umut dolu...
Gözümden sakındığım gülümdü,
Doymadım, muradına ermedi,
Hayalleri, topraklara döndü
Gözün doydu mu? Yedin kuzumu,
Yedinde, doydun mu? Ha kara yer.

Aynı hayaldaş akranlarını,
Her görüş, yer bitirir bu canı,
Bu yara derin, öldürür beni...
Doktor olmaktı, onun hayli,
Sardın kuzum, koynun ısındı mı;
De bana ısındı mı kara yer?

Yedin anam, babam, hem kardeşim,
Üstüne aldın, birde evladım,
Yüklenir mi insana bunca gam?
Ölmeden öldüm, eriyip bittim.
Kalmadı ki dayanacak gücüm...
Kalmadı, kör olası kara yer.

Ayaklarım taşımıyor beni,
Bitti takatim, kuzum gideli.
Bilmem akıllıyım, bilmem deli,
Elde değil, gitmiyor hayali,
Tek tesellim, Allah’ın takdiri,
Ne olur sonu, bilmem kara yer.

Demoğlu; bilmem daha ne desin,
Ölmeden ölmek buymuş, bilesin...
Bu acıyı çekmeyen, ne bilsin...
Bu acı zor. Kimseye vermesin,
Bundan gayrı ben, gülmem, gülemem,
Gülmeyi haram ettin, kara yer.
(Haydar Demoğlu-İzmir)