Kara Yemişliyle Söyleşi 3

Ey kara yemişli,
Madem suskunsun, konuşmuyorsun,
Belki de küssün.
Öyleyse beni dinle.
Yatak olsun yaprakların altımıza,
Dök de kucak kucak,
Senin gölgende buluşalım,
Acele et gönlümün güneşi,
Yüreğime doğdu doğacak.

Tutmuş bak,
Baba Dağlarını bir hoş kızıllık,
Okşuyor yüreğimi bir el,
Yumuşak yumuşacık.
Ve kan yerine,
O, yürüyor damarlarımda artık.
Aklıma geliyor bir ılık bahar akşamı,
Ve ilk saklı buluşmamız,
Utanırken ufuk,
Kızarıp sararmıştı samanlık.

Ey kara yemişli,
Al da kokusunu yarin akşam yelinden,
Sür üstüne başına.
Onun gibi kok sen de,
Şaka ve neşe koksun her yer sayende.
Yemişlerin tadını alsın ki onun dilinden,
Serçeler daha bir gür şakısın,
Bülbüller de konar olsun dalına…

Ey akşam güneşi,
Buluşmanın şerefine,
Yar gibi sıcak sıcak. bak sen de.
Ne silahın soğuk gölgesi,
Ne buz gibi emir cümlesi titretemesin içimizi.
Utanıp kaçmasın bu akşam ufuk,
Yanaklarının rengini okşayana kadar yarin,
Pembeleşsin.

Efkârlıyım kara yemişli,
Kaç sigara içtik seninle saymadım,
İçim yanık,
Başım duman duman.
Sıksam da canını,
Yâri sayıklayarak durmadan.
Ne tez geçmiş seninle zaman.
Kulak ver karayemişli,
Şu hasret kokan türkülere,
Sarmış bütün kışlayı,
Onlarda benim sevdam saklı,

Emirle yönetilir asker,
Geçmez elbet ocakta erin sözü.
Bak dinlemedi beni,
Ufuk yine utanıp gitti.
Ters işler askerlikte zaman,
Bak kararırken gece,
Ağarıyor benim içim,
Çünkü kışlada bir gün daha bitti.
Teşekkür ederim misafirperverliğine,
Tutmadan bir sonraki sancı
Koğuşuma gideyim en iyisi ben,
Yarın görüşmek üzere,
Hoşça kal incir ağacı!