Kara ve Kahve Şiiri - Sıtkı Sezgin Ergün

Kara kahvenin tadında ve renginde sabahlarda uyandım.
Alkol kokulu kış uykuları ve son nefeslik cigaralar tadımda.
Beynim düşmüş aşağıya uyurken yatağımdan.
Toplayamadım, çok da çalışmadım her şey gibi.
Kendimi kandırmadım ve yeni sabahlara yelken açmadım korsan gemimle.
Zaten çoktan demirlemiştim bu yıkık limana yıllar önce, dumanlı bir sabah vaktinde.
Kara hep göründü birkaç çaba uzakta ama çamurlu, leş kokulu yolları vıcık vıcık sıçanlarla.
Denizden kaçanlar hep boy vermek için daldı oraya, sadece tek tük parmaklar dışarıda,
Ya da çamura serdiler ruhlarını makul bir ücret karşılığında.
Bense yine uyandım kara kahvenin tadında ve renginde sabahlara…