Kara Umut(Başı Örtülü Bacım)

KARA UMUT

Yaşlar yine süzülüyor yanaklardan
Gece karanlığı yüreklere bırakırken…
Umut beyinlerde umutsuzluğa kapılmış
Hayaller gecenin karanlığıyla birlikte karanlığa gömülmüş
Ve sevgi yine sitem ederek başlıyor güne…

Güneş tam çıkacakken tepelerin ardından
Eserken rüzgâr okşarcasına çiçekleri
Akarken koca koca ırmaklar aydınlığa doğru
Ve öterken kuşlar avazları çıktığınca;
Birden bir hıçkırık duyuluyor yeryüzünde
Ardından onu takip eden hıçkırıklar
Sönmek üzere yanan kandiller altında
Secdeye kapanacak yerleri sırılsıklam olmuş seccadeler üzerinde
Haykırmak istercesine yaş döken kutlu yürekler hıçkırıyor
Her şey bir anda duruyor ne kulak veriyor hıçkırıklara
Bir hıçkırık ki derinlerden gelip arşa hükmediyor
Bir hıçkırık ki yüreklerden kopup semayı inletiyor
Bir hıçkırık ki karanlıkta kaybolup yeryüzünü titretiyor

Güneş utanıyor doğmaya;
Saklanıyor tepelerin ardına
Yüzü kızarıyor umursamazca esen rüzgârın;
Kayboluyor ağaçların arasında
Sular azizliğinden utanıyor duyunca hıçkırığı;
Kaçışıyorlar taş yığınları arasına…
Minicik bir serçenin boğazına bir şeyler düğümleniyor
Aynı anda yükseliyor hıçkırıklar semaya
Hepsi birden ulaşıyor Huda’nın açık kapılarına
Melekler eşlik ediyor yanarcasına ağlayan bacılarıma
Anneler sardıkça kızlarının harap olmuş bedenini;
Vatanı vatan yapanların sızlıyor kemikleri!
Yaşlar Allah için aktıklarını bilircesine gururla akıyor
Taş sertliğinden utanıp tuz buz oluyor yanan yürekleri görünce…

Eller yönelmiş semaya Rabbine yalvarıyor;
Diller yakarıyor yürekler feryat ediyor,
Yanıyor yürekler inancına hükmeden hükümsüzlere
Kahroluyor bedenler;
Gülüyor kan kusacak canlar
Eriyor tenler sessizliğe…
Ve zulüm yine bir seher vakti nefretle anılıyor…

Kara bir zulüm kaplamış yeryüzünü
Kibirlenme ey zulüm!
Bir gün senin de koparırlar kafanı!
Ve sen! Ey başı örtülü bacım!
Halk indinde suçlu; Hak indinde kutlu hükmü giyen bacım!
Sabret!
Bu gaflet de sona erer elbet bir gün.
Bu gün sana başını örttürmeyenler;
O gün pisliğe bulaşmış başlarını
Ve kirli bedenlerini saracak örtü bile bulamayacaklar.

Yarın çok yakındır bacım!
Kan çanağı olsa da ağlamaktan şişmiş gözlerin;
Seni yaşatmakta zorlansa da Allah için atan kabin;
Taşıyamasa da seni dermanı tükenmiş dizlerin;
Anlatamasa da seni acıdan körelen hislerin;
Ve sana ait olmasa da taşıdığın bedenin;
Dik tut başını bacım!
Bak!
Güneş sırtını dönerek doğuyor zulmün üstüne
Meleklerin balyozları kalkmış bile inmek için koca başlara
Şu delicesine çırpınan güvercine sor baharı,
Şu ıssız yamaçta açan güle sor zamanı…
Elbet bizim yarınımızda gelecek bacım!
Yılma ve vazgeçme inancından;
Bıkma ve utanma savaşından;
Sev ve umut et yalnızca yaratandan…

Gelecek yarınlar bizimdir bacım!
Sevdalarımız bir yürekler ayrı olsa da,
Umutlarımız bir hedefler farklı olsa da,
Yaşlarımızın denizi bir yatakları farklı olsa da…

Yarınlar senin üzerine doğacak
Zulmün kafası bedeninden ayrılacak,
Ve senin de yüzün gülecek bacım!
Öyle bir gün gelecek ki senin de dinecek acın;
Sonunda hak tecelli bulacak;
Zulüm kahrolurken zalimler haklanacak.
Bu karanlık günler elbet bir gün son bulacak
Kara bir umut seni bahara taşıyacak,
Yeter ki sen sabret bacım:
Beklenen gün geç kalmayacak…

,
Abdulkadir İlyas (2006)