Kara trenler ve çocukluğum

Kara trenler ve çocukluğum

Çocukluğum oynamakla geçti trenlerde.
İstanbullu takmışlardı adımı,
Yazları tatilim geçerdi memleketimde
Babam bindirirdi Salı pazarından
Akşam Etrüsk gemisine, ertesi sabah,
Tembihlenen bir gemici Teslim ederdi,
Beni kara trenin makinistine.
Yaşımı sorma henüz daha yedi.
Devam ederken homurdana, homurdana,
Yoluna kara tren, hayallerin en derininde,
Dolu dizgin giden ben.
Bekliyordur beni, babaannem ile Ömer dedem.
Susurlukta küçük bir İstanbullu
Çocukluğum oynamakla geçti trenlerde
İstasyon şefi Her gelişimde işte oyuncakların derdi.
Kara tren, marşandiz ve motorlu,
Bandırmadan, Balıkesir’e sizin her istasyon.
Oğlum ve oğlumun arkadaşı İstanbullu.

17/02/2010/Çarşamba
Tuğrul Ahmet Pekel