Kara Trenler Şiiri - Necibe Sucuoğlu

Her insan özler maziyi,
Özler kendince..
Benim özlemim mazide;
Ne geri gelmeyecek çocukluğum,
Ne o eski bayramla,
Ne de o eski dostluklar...
Özlemim;
Binemediğim,
Eski Türk filimlerinde seyrettiğim
Kara trenler...
Evet eskiden,
Eskiden kara trenler vardı memleketimde.
O karatrenler ki;
Sevdalıları,sevenleri ayırırdı.
Ayırır da,
Özlemle yolları gözletirdi.
O kara trenlerin dumanı ki,
Gidenlerin acısı,üzüntüsü kadar,
Yolları gözlenenin umut ışığı olurdu...
Memleketimde eskiden
Özlem gibi,umut gibi,
Sevmek gibi duyguları vardı insanların.
Özlemim benim,
İşte bu,
Bu kara trenlerin getirdiği umut belki.
Getirdiği özleyiş,
Getirdiği sevgi dolu bekleyiş.
Kara trenler gibi mazi oldu şimdi bu duygular da.
Şİmdi uçaklar var,jetler var.
Ve duygular
Ve sevdalar ve özlemler ve umutlar
Bir jet hızıyla gelip gidiyor.
Kalıcı olabilen sadece madde.
Kalıcı olabilen,
Sadece bir beden.
Belki bir beyin,
Algılayıp düşünmesi gereken;
Bir yürek,
Sevip,özleyip,umut edebilen.
Peki,
Nerede bunları yaşayabilen?
Benim memleketimde bir zamanlar,
Kara trenler vardı, binemediğim.
Binemeden özlediğim
Kara trenler.