Kara trenin yalnızlık düdüğü

iki ay geçti,
trenler gitti yalnızlık raylarında,
koca kara trenler.
dönen olmadı gidenlerden,
mektup göndermediler öteki yalnızlarına,
bir postacı geçmedi sokağımdan,
bir telefon gelmedi uzaklardan.
kimileri bekliyor bir ömür,
kimileri unuttu, kimileri gömdü,
çift kişilik mezarlara,
tek kişilik cesetlerini.
hayatın sevimsiz renklerinden biri,
ceset karasına boyalı
tren tekrar yola çıkıyor.
istanbul'dan, Taksim'den,
gidiyor işte,
bilinmez yalnızlıklara doğru.