Kara Topraklara Düşme Merasimi

Gün bugün geç aydı,
Sol yanımdan kalktım yine.
Uzun zamandır sol yanımı rahatsız eden bir ağrı,
Aheste aheste öldürüyor beni.
Saat 9’u çoktan geçmiş
Ne hayata dair bir umudum kalmış,
Ne cılız bir bahanem yaşamak adına.
Derin bir devlet kurulmuş kalbimin tam ortasına,
Zaman tekdüzeleşmiş.
Hangi güne uyanacağımı bile bilemez oldum,
Günler aynı, roller, senaryolar.
Gök maviliğini çoktan yitirdi, çimenler çoktan sarardı.
Bir akşamüstü geçerken Beyoğlu’nun kalabalığından,
Hâlini hatırını sordum ruhuma, lal oldu konuşamadı.
Oysa ben o aşk yangınında sadece dilimi kaybetmedim,
Duygularım da yandı benliğim de.
Anlatabildiklerim sadece kifayet bulduklarım,
Peki ya anlatamadıklarım?
Ne çok anlatmak isterdim başımdan geçenleri,
Ustalıkla dans ettirmeyi kâğıtla kalemi.
Ama olmadı,
Deniz yağmura küsmüş, kuraklaşmış ömrümün baharı.
Alıcı bir gözle bakamadım talihime, bahtım hep kara.
Yaseminleri severdim bir de papatyaları,
Ama koparmadan hiçbirini dalından.
Öyle uzaktan bakar bakar dururdum.
Çocukluğumdan bugünüme dek süren bir macera,
Ne dümeni bende ne yolcusu benim hayatımın.
Savruldukça savruldum engin düşüncelere sert bir biçimde,
Yıkıcı cümleler kurmak istedim hayatım adına,
Hülasa yıkılan ben oldum da yıkan cümleler sessizleşti.
Kadirşinas benliğimi altında sakladığım çocuk,
Henüz öğrenmiş emeklemeyi, basmamış bile yaşına.
Emeklemek emin adımlarla yürümekmiş hayat pusulasında.
Ağaçların yosunlu kökleri, kutup yıldızları, Kuzeyi değil
de yalnızlığı gösterirmiş.
Bunu öğrendiğimde henüz merdiven dayamıştım 21
yaşıma.
Büyük ustalıkla mücadele ediyorum hayat senaryomda,
Ne bir ödülüm var ne bir başrolüm.
Yan rollerde sıkışıp kaldım da
Mutlu anlarım montajla atıldı hayatımdan.
Kuş uçmaz kervan geçmez bir yerdeyim.
Sağım solum hiçlik nasıl var olduk bu hayatta,
Nasıl bu kadar sıkı tutunduk yaşam dalına,
Muamma.
Ölüler bilmezler öldüklerini de
Yaşayanlar kaç kere ölür hayat cenginde.
Kaç kere sonlanır hayat sayacı, bilinmez,
Ama insan bir kere düşer kara topraklara.