Kara Toprak İçinde Beyaz Kefen

Bir zamanlar izlediğimiz yıldızlar kadar parlak şu an acılarım
Dalında kalan son üzüm tanesi kadar tatlı
Ve bir okadarda kezzap acısı gibi berbat
Düşüncelerim ıssız bir çölde fırtınaya kapılmış kum taneleri kadar darmadağın
Açtığın yaraların içinde göz kamaştıran bir inci tanesi gibi sevdan
Irmaklarda akan su damlalarını son damlasına kadar içmek gibi
Doluyum ağzına kadar bir damlaya yer yok
Dolup taşıyorum zaman zaman
Dallarında sallanan ağaç yaprakları gibi bir o yana bir bu yana uykularım
Sabahı beklemek artık daha zevkli
Güneşe benzetiyorum artık seni gündüz var gece yok
Oysa herzaman gökyüzünde
Bütün acılara doydum artık
Acıkmış bir köpek gibi
Susturmaya çalışıyorum havlayan bütün acılarımı
Derin derin dalıyorum gözlerim ufukta
Geleceğinden umudum yok
Ama bekliyorum yalnızlık deryasında
Bir dalgayla başlar belki
Bütün insanlar ağlıyor artık gözlerimde
Herkes sus pus tek kelime eden yok halime
Kulaklarımda duymuyor oysaki
Şimdi dünyanın bütün kar taneleri üstüme yağsa
Hepsi birer alev topuna döner tenimde
Üşüyorumda aynı sırada
Kızgın ateşlere atsan mesela
Buz tutacaktır her nefesimde her bir ateş damlası
Ama heryer zifiri karanlık artık hayatımda duygusuz ve sessizim
Tek çaremi artık son nefes ve kara toprak içinde beyaz kefen...