Kara Toprak Şiiri - Nermin Devrimci

Bu kaçıncı bahar,kaçıncı güz bilmem.
Kaçıncı acıyışı yüreğimin,kaçıncı kopuşu dünyadan.
Bir gözdeki hayale kaçıncı dalışım,
Kaçıncı kaçışım,kaçıncı ayrılışım uzak yollardan.
Sonra kaçıncı buluşum kendimi kendimde.
Kaçıncı ayırışım kendimi kendimden vahşice.
Uzaktaki sevgiliye kaçıncı selam gönderişim
Kaçıncı yürek yarama tuz basıp sevişim.
Kaçıncı...kaçıncı.....soruyor beynim özüme.
Beynim yüreğime isyankar,yüreğim beynime.
Bedenim ortalarında gidip gelmekte günlerdir.
Yine dallarından biri koptu çürümüş gövdenin.
Yine yapraklar kuru, cansuyu çekilmiş hayatın.
Yaşam kavgasında yine bir can ölmekte.
Ölmekte duyular son hırıltıları nefesin çıkmakta güpegündüz.
Bitsin istemediğin nice hasretlere aç damar atışındaki kan.
Boğulmakta neşe hüzün çukurunda her dakika...
Gidenin nefesi eklenmiş sadece nefesime,,
Son perde kapanmakta yaşam çizgimde...
Kaçıncı oyun bilmem saymaktan usandığım kaçıncı seromoni..
Kaçıncı ölüm kaçıncı bilmek istemediğim, oynamaktan usandığım sahne...
Yorgun düşen bedenimden kalkan kaçıncı vapurda düşlerim..
Düşmekte son damlaları artık hayat yağmurlarının..
Karanlığa bir adım daha bir adım daha atmaktayım.
Yolun sonuna gelmişim...Umutlar son meyvede artık.
Yürek atışımdaki hız azalmakta saniye saniye.
Saniye sanise yaklaşmaktayım sonsuzluğa...
Aç kollarını mutluluk ben geliyorum demekte feri sönmüş gözlerim.
Aç koynunu artık sende kalmaya geliyorum...
Aç kollarını senin olmaya geliyorum kara toprak..
Topla beni sar beni aç beni sana atılan bir tohum gibi..
Yeşert beni büyüt beni allanıp pullandır beni yeni yetme gelin gibi.
Ruhum bedenim sana teslim yoğur beni sevginle hüzüne inat..
Seninim artık...