Kara Toprak Şiiri - Fatma Koyuncu

Dışarda delice esen bir rüzgar
oturdum bir taşin üzerine
aklım da sen ruhumda özlem
daldım senli günlere
senle gülen bu gözler
demek ışık olamamış senin gözlerine
her yeni gün doğarken içime umutla
sende batmis tüm güneşler benimle
o kadar çok sevmişim ki seni
farkedemedim seni boğduğumu affet beni
şimdi elimde kosakaca sensizlik
ondan bile vazgeçemiyorum
zavallı şu gönlümde
fısıldıyor kulağıma uzakdan gelen yelin sesi
seviyorsun seviyorsun diye
peki benim seni sevmem yetiyormu
orda olan seni geri getirmeye
demek bensizlik iyi geldi be adam sana
inkar etmek neye yararki.
dönmemen bundan degilmi
benim.yuregim akarken sana
sen çokdan çıkmışsın başka rotaya
ben günleri eklerken senin sevdana
sende çokda n olmuşum kum saati
bende herşey yeni ve canlıyken
sende uzerime örtülmüş kara toprak
belkide sende ben hiç olmadım.
sen daglar kadar erisilmezken
bu beceriksiz yürek zaten
nasıl.erisebilirdi sana
demek ben sadece kendimi kandirmisim
bir ömür boyu sevilmeyen bu yüreğe
olsun be canoom hayalin bile
ilk ve son aldığım sevgililer günü
hediyem.olsun.