Kara Toprak Şiiri - Ümit Aykut Taşçı

Sessizlik ölüm orucunu bozuyor dudaklarda,
Ve yalnızlık hissettiriyor kendini çaresiz anılarda,
Yangınlar, kendi gözyaşlarıyla söndürüyor ateşini,
Kara toprak bile bağırıyor, kimse kabullenmiyor senini gidişini.

Haykıran yürekler ve kırmızı gözler kaldı dünyada,
Güller açmadı, güneş doğmadı, ıssız kaldık bu baharda,
Özlem, acı, öfke kardeş oldu bu diyarda,
Kara toprak bile bağırıyor, kimse kabullenmiyor senini gidişini.

Gözlerimi kapatıyorum her gün derin rüyalara,
Bilmek faydasız, açılmaz yürek kapısı sevdalara,
Kıskanıyorum, açıkça sitem ediyorum feryada,
Ben seni özlüyorum, kabullenemiyorum gidişini.