Kara Tebessüm Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

Geceye eşti, gündüze hasım
Renklerden tutkunuydu siyahın
Huzura sayıp karanlığı
Ebediyet yurdunda yaşamaktı hülyası
Tırmanıp bir akşamüstü, asıldı saçlarından
Gömdü kızıl ateşi, indirip yüreğine
Okyanusa yıldızlar saçıldı üçer beşer
Sustu yürek yangını, bulanıp umutlara

Kararmıştı yerle gök
Ölümün soğuk rengi tetikteydi susamış
Ve doğruldu ağırdan adam
Veda etti kendine
Kırık boy aynasında bakakaldı arkasından bir hayal
Şafak sökmeye yakın, dolaştı kuytularda
Saplanıp kara yorgun
Süzüldü toprağın bağrına ayyaş
Muhteşemdi karanlıktan karanlığa geçişi
Ve kar taneleri örtüyordu kayboluşun izini
Kar gözlü
Kara tebessüm
Karartmıştı bir ömrü
Bürünüp ak yorganlara
Bulutlar sızmış, suskundu deli rüzgâr

Bir rüyaydı velhasıl
Belki bir hayal
Ne güldüğünü oldu gören
Ne bahtiyar öldüğünü
Zaman donmuştu o an