Kara sürmeli parmaklık

Gözlerinin penceresinde kara sürmeli parmaklık
Baktığın yerde hapistir bir yanım
En yangın yerinde sönmez bu ayrılık
Dumanı yayılır öksüz kalırım
Duvarları soğuktur kör topal koğuşumun
Donar ranzalarında öteki yarım

Kanrevan ufukta hergün bir güneş ölür
Bu kupkuru topraklara gömülür
Duası olmayan bir cenazedir giden
Çocuklara umut isimi koymaz ahali
Çünkü burada her göz kara sürmeli
Ve her gün bir yangının en sönmez yeri

Ellerinin pençesinde benden arta kalanlar
Koparıp aldığın parmaklarım özleminle yanar
Şimdi ne gözlerim bana aittir
Ne de geride bıraktığım şaşkın şehir
Bana dön deme inan dönemem
O şehirde umut, hala en sevilen isimdir

Işıklar erken söner, kağıdıma karanlık düşer
Kandilim nazlı yarim
Kendini aydınlatmaya mecali yok kelimelerin
Gözlerinin penceresinde kara sürmeli parmaklık
Kapama gözlerini sevdiğim kapama gözlerini
Baktığın yerde hapistir bir yanım