Kara Şiirler- Başka- Sokaklar Evler

işten çıktım, okul çocuklarıyla yürüdüm, kar beyazı
onlar sokaklarda yürüyorlar, ben sokakları
evleri yürüyorum, dar sokaklar yorgun evler
vurdukça ağarmış tahtalarına kış ayazı
titreyerek birbirine sokulan evler
kimi terkedilmiş kimi yeni boyanmış kimi satılık
bacalardan tütüp duran aynı yoksulluk

işte biri kaydı karda, düştü: düşmeyenler gülüştü
ötede amansız bir kartopu savaşı
biri sırtımda patlıyor, sakın ha taş koymayın
arkadaşlığı sevin, arkadaşı çocuklar, yalnızlığı sevmeyin
babanız bıyıklıdır, elleri kocamandır, anneniz solgun
hayat tadına varmaktır biraz da mutsuzluğun
bakın işte selvileri mezarlığın, okul yolunuz
kavaklar işte, bir bir tanırlar sizi, hepinizi severler
ben de öyle, eskimiş bir doktor rus, içli bir ıslık
hep güneşi arayan Jivago bu çaldığım
yitirmeyin güneşi, gökyüzündedir
oyunlarda yitmeyin, evlere gecikmeyin
sobalar sizi bekler, çorba, ev ödevleri
şimdi grileşiyor kar, gökyüzü, ağaçlar
evli evine çocuklar, köylü köyüne
yeniden doğacak sabah güneş, söz

çocuklar ve babaları, memurlar ve işçiler
sallanan gölgeleriyle yitiyor sokaklardan
geçiyorum tüm o dar sokaklarından bu şehrin hüzün
evlerde ışıklar, sesler, kavgalar, bulaşıklar
sokaklarda kar kokusu, kar sesi, okul kokusu
evlerde fotoğraflar duvarda, takvimler, bağlamalar
sokaklarda soğuğu yalnızlığın, ezan, ölüm korkusu
evlerde yazılacak mektuplar, şiir, kanyak ve ölüm

kanyak geldi ağbi diyor mapusane eskisi
aşkımdan yanına bir deve cigarası
teypte Bird’ün uçuk bir saksofon solosu
gece güzel, ellerim kömür karası, alnım ak
yaşıyorum, evdeyim, ev ödevim varolmak

sokaklar benim: sessiz, sırlı, türkülü, sokaklarım
evler benim evlerim, çaresiz insanlarım
sokaklarda bırakılmış ilkgençliğim
evlerde yaşlanıyor yalnızlığım

Aralık 1988, Sivas