Kara Sevda Şiiri - Fatih Suretli

Sevgi demiştim hatırlıyor musun?
İçimdeki yangına.
Yanılmışım!
Kara sevdaymış meğer yaşadığım.
Yokluğunda anladım.
Bir şubat sabahında başladı
Yüreğimde bu yangın
Ortalığı kırıp geçiren
Soğuk bir iklim
Ne yöne gitsem kar, boran.
Tipiye tutulmuştu gecelerim.
Sonra ellerinin dokunduğu her yer
Bir yangın oldu mağma ateşinde.
Külleri arasında yüreğim duruyor hala.
Gözlerinde ışığı arayan
Kör bir karanlığım mehtaplı gecelerde.
Soluk soluğa bir sevdadan geliyorum.
Yüreğim yara bere içinde.
Sevmelerine sığınan bir mülteciyim ben.
Yalnızlığın çölünde
Tükenmişliğine umar arayan bir bedevi.
Beni alır saklar mısın yüreğinde,
Tutar mısın ellerimden sımsıkı.
Ey yar şimdi ölsem,
Toprak olur musun?
Ömrümün sahipsiz mezarlıklarında.
Masmavi bir göğün gözyaşlarısın
Çorak topraklarıma yağan.
Nazlı bir güneş gibi
Doğarsın kan kızılı sabahlarıma.
Mahmur gözlerle bakarım gözlerinin içine.
Susuzluğumu gideririm dukalarında.
Bir ateş tutuşur sonra yüreğimde.
Döne döne ruhumu yakar
Sönmek bilmez yangınlarda.
Sol cebimde kırık dökük hayallerim kaldı
Gidişinin ardından.
Deli bir hasret sarmalamış gece yarılarımı.
Kara perdeler çekilmiş seni arayan gözlerime.
Dili tutulmuş,
Beli bükülmüş yorgun yüreğimin.
Damdan düşer gibi
Dizelerime düşer hasretin.
Yokluğun bir infilak,
Bir isyan olmuş
Bu kentin her köşesinde