Kara Sevda Şiiri - Ünal Çoban

Uzaktan akrabam da olsan, istemeyerek
Evlendirdiler sebep olanlar okutup üfleterek.
Duyanlar inanmadı olur mu kardeşim diyerek,
Çaresiz, mahkum ettim kendimi imzamı vererek.

Evlenmeye söz vermiştim, vazgeçemedim,
Bir de tanımadığım halde seni sevmiştim.
Üstelik çocuktun küçücük sanki bir bebek,
Sen de mahkumdun benim gibi, evlenecek.

Söz verildi, nişan takıldı, sen ve ben ayrı yerde,
Üçbin beşyüz yetmiş beş kilometre mesafede.
Olsun dediler, evliliğe uzaklık olamaz bahane,
Kıyılır nikah tekrar bir araya seneye gelindiğinde.

Şaka bile yapmışlardı nişanlın arıyor diye,
Koşarak gittiğimde üst kattaki telefona işyerimde.
Yokluğunda bile herkes şahitti seni çok sevdiğime.
Geleceğimiz kararsa da bir yılın geçivermesiyle.

Evcilik oyunu başlamış, evin hanımı olmuştun,
Beni bile fark edememiştin hayallerine gömülüp.
Hamile kaldığında ilk çocuğumuza, ağlamıştın
Oyun bitmişti küçükken acı gerçeklerle bölünüp.

Çocuğumuzla birlikte büyüdün adını sen koysan da,
Yıllar geçmek bilmedi hayallerin kursağında.
O zamanlar beni sevmediğini geç te anlasam da
Sevmiştim seni bir kere bırakamazdım ölsem de.

Sebep olanlar evliliğimize, bizden daha mutluydu
Çocukları büyütünce sandılar, seni hayallerini unuttu.
Belliydi sonumuz, Lise ve Üniversiteyi dışarıdan bitirdiğinde,
Unvan ve Meslek sahibi olunca hayallerin gerçekleştiğinde.

Yüreğim çok ama çok sızlamıştı halen dinmez acısı.
Belliydi severek ayrılmak bana en dayanılmazı.
Gönlüm sevmedi, sevemezdi senden başkasını.
Ayrılsak ta seni sevmem kara sevda sayılmaz mı?

12.07.20011 Ankara