Kara-sarı Yalnızlık Şiiri - Salih Gürdap

Biri bana anlat dese nasıl anlatırım bilmiyorum,
Çok da farkında değilim sanırım,
Belki de gelişine yaşıyorum.
O son sevinçlerimi de kaptırınca rüzgâra,
En çok da yapayalnız kalışlarıma üzülüyorum.
Her nedense, emanet gibi duran gülüşlerimin yasını
Kuytu ve ziyasız bir köşede tutuyorum.
Ya mutluluk bana biraz sapa kalıyor ya da
Zamandan azat etmiş olacak; aceleye geliyor sevinmelerim,
Pervası aşikâr gözlerim geziniyor bir süre karanlıkta
Ve ben yine busburuk bir kabullenişe teslim oluyorum.
Hem çok tanıdık, bir o kadar da uzak.
Kimi zaman bir simitçinin yüzünde,
Bazende bir çocuğun gözlerinde,
Hiç olmasa keşke, ah keşke
Nerde görsem tanırım dediğim kara-sarı yalnızlık bu...

Salih Gürdap