Kara Saçlı Kız ve Rüzgar

Rüzgar, çağırdı kızı,
Düştü rüzgarın peşine.
Posası çıkarılmış gençliğini
Eteklerinde sürüyerek...
Bir avuç kum tanesi ömür
Süzüldü parmaklarının arasından
Bomboş ellerle
Gökyüzüne bakarken...
Geriye bir şey bırakmamanın acısını
Hissetti yüreğinden.
Kara saçlarına, tutam tutam aklar düştü
Yüzünde zamanın yarası
Derin çizgiler...
Kahkahaları, boğuk bir iniltiye döndü
Çiçekli entarileri çıkarıp
Kara eyinler giyindi,
Ruhu çırpınmadaydı habire
Rüzgar sakinleştiriyordu onu
Dövüyor dövüyor,
Acımasızca dövüyordu ruhunu rüzgar.
Çocukluğu ayaklar altında ezilirken
Dövüyor, dövüyor dövüyordu, onu rüzgar.
Hiç kimsenin anlamadığını anlıyordu rüzgar,
Hiç kimsenin bilmediğini biliyordu rüzgar.
Kimi zaman ağıtlar yakardı gençliğine
Yağmurları peşinden sürükleyerek.
Kimi zamanda
Nereye eseceği belli olmazdı
Adı üstünde
Deli Rüzgar