Kara Sabri Şiiri - Tolga Yalçıner

Üşüme çocuk benide üşüttün
O karda,o kışta gece feneri gibi yanıyordu,küçük,kara sabri
Elleri ceplerinde,ceplerinde delikle
Bakacak dimdik de esiyor dağ başı gibi lanet rüzgar
Baksa belki gidecek,bir yeri olmasada
Patolondan atkı gördüm çoraptan eldiven gibiydi
Titriyordu belliydi,gocunmuyordu bundan utanmıyor
Saçın bembeyaz çocuk,silkin şöyle benide üşüttün
Nasılda sarılmış deli sabri montuna
sanki olmayan anasına sarılıyordu
Başı önde öylece gidiyordu,belliki baktığımızı biliyordu
Bize ders veriyordu
Kaydı bir arar küçük göğsü yerde
baktı bir şöyle
Yaşlı olsa koşardı belki bir kaçı
Kaldırdı kafasını
Yalnızdı sokakta
Ürpererek baktı havaya
Hamle yapmışcasına sevinçli kalktı sabri
Silkinmedi bile,bizim kara sabri çoraptan eldivenli
Yoktu bunun sonu
Gidip birkaç çocuğa kardan adam olmalı belki
Sonrada havuç u yemeli
Yada koşmalı bir grup çocuğun içine
İlk kardan topu o atmalı onlara,o başlatmalı oyunu...
Üşüme çocuk beni de üşüttün...
Bir yaz gibi değildi bu kış
Akıp penceresinden soğuklara dalmak
Akıp penceresinden bir çocuk olmak
Yitip gitmek,düşmek elden avuçtan
Parlamak,başka bir zamanda başka bir yerde
Zamansız olmalı her yapılan
Yada zaman olmamalı yapılanlarda
Yaz gibi değildi bu kış
Sevinemedik bu kışa
Razıyım geçmesin bir sene
Uçmasın yarattığım kuş buz tutmuşken her taraf
Bakıyım bir,göme göme ayaklarımı basıyım bir
Bir çıkayım hele
Öldürmem mi milyonlarcasını tanelerin
Kor bir ateş misali düşmem mi üzerleri ne
Bende güneş olup doğmazmıyım sanarsınız
Bir sabri olup doğarmıyız
Bir sabri doğup yanarmıyız
Üşüme çocuk...
Bana kışları yaktırma.