Kara Önlüklü Şiiri - Salim Erben

İlk yaz ortasında bir hüzün
Tren gelirdi uzaklardan
Kara duman başında
Usul usul yanaşırdı perona
Bütün yolcular ayakta
Yorgun bitkin gözlerle
Ölü gibi bakardı etrafa
Kimi bozkurt gibi yeleli
Kimi ayakta uyur gezerdi
Her yolcu inişinde bakıp
Bakıp sarhoş olurdum hallerine
Kara önlüklü beyaz yakalı
Bir kız takılmıştı gözlerime
Konuşmadan gülmeden sanki
Yapışmıştı gözleri gözlerime
Ne yazlar tükettim ondan sonra
Ne kışar geçirdim vermeden mola
Yıllar aylar uyuttu beni
Günler kördüğüm çüzülmedi ömrümce
Zaman zaman isyan ederim
Ama yinede şansımı denerim
Aşka susamış şiirler bilirim
Saplanmış mıh gibi yüreğime
Hesabı tutulmayan gecelerde
Uykusuz yenilgilerim oldu
İblise inat yinede
Aşık olurdum her seferinde
O aslı ben kerem
Yanardım yakardı çöl misali
Şimdi dilimin ucunda adı
Bir türlü
Bir türlü söyleyemedim