Kara Ölüm Şiiri - Yaşar Aşıkoğlu

Ölüm okyanuslara açılan küçük bir kıyıdır
Önce yavaşça gel gitler yapmaya başlar bedende

Solgun yüzler donuk bakışlar kalır sadece
O rengarenk gözlerden geriye
Ten buz gibi olur kan çekilirken vücuttan
Korkarım ben içi karanlık bir tabuttan
Bindirirler tahta ata koyarlar musallaya
Geride kalanlar bakarlar o cansız yatan meftaya
İsterler helallik eşinden dostundan hısmından
Zihinlerin içinde olan ölüm insanı diri tutar
Sanmayın sakın bunu düşünenler deli olar
İnsan aslında yaşarken ölmelidir
Dikkatli bakarsanız belki en güzel sevgilidir
Işık hüzmesine benzer adeta ince bir ip gibidir
Aynı taze bir gülün aniden solması gibidir