Kara nehir. Şiiri - Vedat Korun

Nafile sorma! bilsem söylerdim,
Şu kara nehrin,kara lânetini.
Aramızdan kopup sürüklendi o yeminler,sevdalı sözler.
Bitip tükenmeyen kaprislerinin seline.
Silip süpürdün aşkımızı azgın erozyonuna,
Yok ettin merhametsizce hiç acımadan.
Sevgimiz düştü fitnenin dilinden,farenin dişine.
Öğütülmeye,gayrı ne desen boş.
El gözünde sinek ölüsü ikimiz.
Albümlerde kalan bir zaman çöplüğü işte.
Terk edilmiş bir diyâr,ıssız,suskun virâne sayfalar.
Baksanda pişman,yaşlı gözlerle,
Zamanda soldu,sarardı,geçmiş ola.
Geri vermez artık ne seni,ne beni.
Yeter bana ağlama! vakit geç.
Söndü tünelin ucundaki son umut feneri.
Başka gönüllere doğuyor artık zaman.
Bize zindan sabahı şimdi.
Bilsem ki bir umut başa dönüşün,
Çalardım kıştan baharı.
Yine sererdim ayaklarına geri.
Ama ne çâre?
Onu da yutar vermezdin geri.
Kara nehrin karası,
Ne olsa da geçemem senden.
Yine de sevdiğim sensin benim.

16-06-2009.