Kara Kutu Şiiri - Ahmet Baris Ay

Mutsuz günlerini kapıları çarparak terk edersin
Hemen bir sigara yakarsın
Mağaza önlerindeki tezgahtar kızlar gibi
Bir anlam arayışı içinde
Dudaklarından tüten dumanı izlersin
Kıvrıla kıvrıla yukarılara uçan
Tel tel bir mavi ölüsü
Sorular gelir aklına
Mavi nasıl görünür başka gözlere
Ölünce ölünür mü
Tüten o fenomen
Sökülmüş de aşağı sarkmış gibi
Gökyüzündeki bir bulut yumağından

Genç yüzüne
Kötü bir cin dadanmış gibi zaman
Yanakların su yatağı olmuş yaşlarına
Yüzün
Dört mevsimi de yaşayan bir coğrafya
İspinozlar da öter
Yarasalar da uçar
Ne düşünsen yankılanır
Mağaralar saklı o güzel yüzünün kafatasında
Sen
Sevgili severce
Aldatırca, kaçarca, unuturca
O içten gülmen yok mu
Var mı
Başka her türlü gülüşün benzetileni
Dudakların ayrı
Gözlerin ayrı kaynıyor
Tatlılığın ve tuzluluğun hiç karışmıyor
Yüzüne bakanın gördüğü
Çark-ı felekten bir ifade binlercesi arasından
Kim çevirecek de hangisi gelecek
Sen
Kırlarda uçarken çiçek beğenmeyen kelebek

Yaşamadın hep oynadın
Sana aşk
Geceleri ensene üfleyen kızıl bir hazdı
Gün ışıyınca
Kesip atılası bir etiket gibi battı
Soyunduğundan sonra giyindiğin
Aceleci bir ilikleme
Bir düğmesi daha koptu ellerinin
Lanet ettin talihine
İç çamaşırların
Hayatın kirine tuval oldu
İncir yaprağına sığmazken çıplaklığın
Çekirdeği bütün günahlarını aldı

Bir stetoskop gibi gezinirken eller bedeninde
Nefes aldın nefes verdin
Ritim bozukluğu dedi doktor
Aşk dediler onlar
Oysa ömründe ilk defa meyve gören Havva gibi
Yasak dediklerine hep merakla
Sarısına ayrı tüylerine ayrı bakarak duydukların
Hep sır olarak kaldı

Başka bir dünyaya düşecek bir uçağın
Kara kutusu gibi beynin
Ne istersin
Kimi seversin
Belki sen bile emin değilsin
Ne mutlu
Her şeyi bilen Tanrı’ya