Kara Kuşak Şiiri - Güven Sert

bir kalbin taşıyabileceği
en ağır yük umut muydu,
ki yitirdikçe umutlarımızı
koflaştı kalplerimiz.

söylerlerdi hep,
hep söylerdik
son yiten umuttur, diye.
demek yitirecek birşey kalmadı.
-kuru canlar dışında-

merak ederlerdi
nedir kuru can diye,
merak ederdik.
bildik.
biliciliğimiz sökmedi yaşama,
bi bok bilememiştik aslında.
bilici geçinmek istemedik de
bilicilerden sayıldık nedense.

tanrılık misyonu bir süre taşıdık zoraki
biz mi cıvıktık bilmiyorum,
uçmayı beceremedik.
becersek uçardık
mütevaziliğe bulaşmamıştık.

silahsızdık, silaha karşıydık
pasifizme saydılar bizi loy...
silahsızdık, barışı tanıyamadık,
barışı taşıyamadık.

bir hedefimiz vardı elbette
ıskaladık.
ama iyi ukalalardık,
kuşağımıza sımsıkı sarıldık
kara kuşaktık -peh peh-
kuşağımızın rengine bulandık
karaların kuşağı olduk.

kimse yapmadı
biz olduk.
belki boştuk, bomboş.
ama özeleştiriden kaçmadık
tek silahımız oydu çünkü
kendimizi suçladık.

vicdanlarımız rahattı,
rahatlık göreceli bir kavramdı,
kuşağımız karaydı,
karalık göreceli bir kavram değildi...