Kara Korkular Şiiri - Hanifi Küpeli

Gün battı yine karanlık çöktü
Kara ziftlerini üstümüze döktü
Kavuştu birbirine yıldızlarla ay
Gök senin sayabildiğin kadar say
Korkma,kaçma değilsin ki yalınız
Ay yoldaşın sabaha kadar kalınız
Gece seni gözetsin,koruyup kollasın
Meraklanma deyip haber yollasın
Ayın şavkı gözüne,yüzüne vursun
Gitmesin ışık güzel yüzünde dursun
Sev geceyi oda seni sevsin
Yıldızlar küçücük sense devsin
Senden senden korkmalı karanlık
Sesini duyunca ürpermeli bir anlık
Çığlıklar dağıtmalı karanlıkta sisi
Yağmurlar silmeli yüzündeki isi
Korkularına karşı gelmelisin
Karanlığı aydınlığınla delmelisin
Göğsünü korkularına ger
Çünkü seni koruyacak yer
Yalnız senin kendi için
Korkunu yenmek için
Düşüncelerine biraz olsun diren
Odur seni içten içe bitiren
Bak güneş yavaş yavaş doğuyor
Karanlık değil zihnin seni boğuyor
Neyse ki,doğuyor güneş kadim dostun
Yine yere seremedin onun postun
Vazgeçme bu yaptığın çok saçma
Tekrar dene korkularından kaçma
Üzülme üzülme yine denersin
Bir dahakine onu kesin yenersin