Kara kışın güneşi!. Şiiri - Ekrem Çiçek

KARA KIŞIN Güneşi!.. (SON Günündür!?)

Güneş her gün doğuyor niçin?
O MUHTEŞEM DOĞA için,
Bir fedakarlık yap sende,
Nefsinden-kendinden geçin!..

Güneş karanlıkları koymuyor,
İnsan karanlığa doymuyor,
ÇILDIRMIŞ NEFS’ini oymuyor,
Canından bıkmış insan!..

Ne yerden, ne gökten;
Bir damla su yok
Dudak-dil yanıyor,
Canevinde ateşli bir OK!..

Kendinden başkasını görmüyor;
ÖTEKİ’ne AMAN vermiyor,
Bir türlü huzura ermiyor,
ZIVANADAN ÇIKMIŞ İNSAN!..

Aralık güneşle gönderdi;
Güneşle karşıladı ocak
Umut ve mutluluk verdi,
Sardı, kucakladı sımsıcak!..

Güneş uyarıyor bak;
Karanlığa girmeden önce
SON GÜNÜNDÜR diyor hak,
Açıyor yolunu ince, ince!..

Yıllar yılı özlenen;
Hep yolları gözlenen,
Adım adım izlenen,
Susadık gel, GEL artık!..

Kurudu her şey;
Kurudu her yer,
Ey insanoğlu ey,
Yaptığının hesabını ver!..

Yakıp kavuruyor kini;
Görmüyor ötekini,
Bini geçti BİNİ,
Sayısını unuttu İNSAN!..