Kara Kış Gelmeden Şiiri - Yaşar Kırca

Bu gün senden uzaklardayım
Çok uzaklarda,
Yapayalnızım, mutsuzum
Dost meclisinde adsızım
Yaprağını dökmüş bir ağaç gibi
Gösterişsiz ve savunmasız
Dallarımı kıran rüzgârların
Her çeşidine
Boyun eğmekle meşgulüm
Esen rüzgârlara direnmek
Kırılan dallarımı onarmak
Ya da sensiz üşümek bile
Gelmiyor içimden
Kuru bir çalı gibi
Bıraktım kendimi rüzgârın insafına
Bırakmışlığım
Senin gözlerinin hatırına
Bekleyişim
Senin gözlerinde açacak bahar
Bu kara kışlarda
Bahara dair hep umut var
Çimlenmeyi bekleyen tohum gibi
Baharını bekliyorum
Yapraklarımı yeşertmek için yeniden.
Saçlarına takacağım tomurcuklar,
Açsın diye kışların bittiği yerden.
Seninle yaşamak adına,
Ne kalmışsa artık ömürden
Bir anlık, bir mevsimlik,
Ya da bir asır kim bilir.
Seninle biterdi, her şartta
Bin yıl bağışlansaydı bana hatta
Çekinmezdim yine seninle harcamaktan
Yılları bir gün gibi yaşamaktan
Hoyratça harcayıp cümlesini
Tüketmek isterdim birkaç ayda
Bahardan güze kadar mesela
Hasat sonunda, bağ bozumunda
Mevsimin son baharında
Yapraklarımız yerlere dökülmeden
Seninle kara günler görmeden
Bir daha kara kış gelmeden
Bitsin isterdim
Bu divane ömrüm.