Kara Kış Şiiri - Seval Sarıkaya

Erzurum için çok alışıldık bir şeydir aslında kar,
Bugün nedense daha da bir hüzünlü yağar,
Zaten güneş hiç güldürmedi
Erzurum’ un yüzünü hakettiği kadar.
Sümükleri donan mendilci çocuklar
Caddede medillerini satar.
Parçalanmış küçücük parmakları var,
Yaralanmış kanayan kocaman yürekleri,
Hem insanlar akın akın eziyor bedenini
Hem de kaldırımları yalayan soğuk rüzgar,
Yakıyor ayaz ayaz çatlayan suretini,
Zaten hayat hiç güldürmedi mendilci çocuğun çehresini
Güneşin de Erzurum’u hiç güldürmediği gibi.

Erzurum’un başı dumanlı dağları var,
Kızıla çalan saçları, üşümüş titrek ışıkları var,
Güneşe muhtaç sert mizaçlı insanları var,
Bir de yâri var vefalı
Kara kış
Hiç bırakmaz Erzurum’ u yalnız
Yazın ayaz gecelerin tozunda,
Kışın asvaltların buzunda,
Tezkere bekleyen kızların bağrında,
Alır soğuk erzurum’u koynuna,
Bırakmaz yârini yalnız asla,
Vefalıdır sevdiğine kötü de olsa,
Sürekliliği sevdirir erzuruma kendini,
Erzurum kış memleketi
Ne sevdalar yaşandı sımsıcak belki
Buz gibi sokaklarında,

Yavru bir kedinin miyavlaması gibi,
Sıcak sevdalar yaşandı erzurmda,
Ne hasretler büyüdü gönüllerde,
Ne alevler vardı içerlerinde,
Asla bir vuslata erişmeyecek o eller,
Ne ateşlerde nasıl acılı yandı,
Sevgilinin gözüne bir kez olsun bakamayacak gözler,
Nasıl da ama oldu,
En kara sevdalar yaşanır erzurumda
Ondan bırakmaz erzurumu kara kış
Vefalıdır yârine
Vefalıdır sevdiğine…
2007 MART