Kara Kente Düşünce Yıldız

Kara Kente Düşünce Yıldız

“Dedim;
-Gitmek mi zor, kalmak mı?
Dedi;
-Kalmak da gitmek aslında”

Duvarları dağlara yaslarsın da
Ard arda sıralanır karanlığın soğuk adımları
Oysa…
Az evvel
Gönlümüze takılmıştı, udun çağlaması
Az evvel
Gülüşleri sarmıştı bahar, alabildiğince

Vefasızdır mevsimler dostum
Çekip gider umarsız bir anda
Sevmişsen eğer
Özlemle barışık olacak hüznün

Yol yel olur…

Yaşamlar arası seyreden bir otobüsün
Buğulu camında unutursun yüzünü
Kalem raks eder, bildiğine
Teker teker aralanır perde
Her hatıra bir kuşun kanadında havalanır
Göğün derinliğine…

Yorgun kalır gönül

Yıldızları konuk edince avucunda
Renkleri sanıldığından berrak, mavi
Apansız bir gurbet düşer yadına
Kavrulur uzaklardan kıvrılan nehir
Sızar göğsünün uçsuz boşluğuna

Uzaklaşır vakit…

Kara kentin sokaklarına emanet
Havasına, taşına…
Gülüşlerin gölgesinde büyüyen coşku
Kim bilir kaç kez yaşanır böylesi
Yaşamın kaç anına vurur kendini

Haydi toparlan dostum!
Geldik.
Kaldığı yerden başlatalım günü
Yükümüz ağır
Sırtımızda ömür müsveddesi

Devrim Tülay
Mayıs 2013