Kara Kar Şiiri - Yunus Koray

öyle düşer gecede
kar kara gecede
kuş kendini bıçaklar
kış karla ovar acılarını
kar kuşa konar gecede
öyle düşer kış
bıçaklar öyle parlar
kara kuş kışa dokunur
kara kar düşürür gölgesini
parlayan düşen dokunan
kara kar açılır geceye
çatının hemen altında saçakta
göğe çekilen sarkıt dikit buz
ağrılar anılarla çekilir
bir çıkmaz sokakta
terazi, yoğurtçu, çocuklar
ağlar denize doğru korkuteli
kavaklar kirli sinema önleri
geçer sulanmış avludan çerçi
her ikindi anılarla çocuklar
evlerin üzerinden bir bulut
saçakta bir patika
asılmış durur baba bir soruda
kardeşler karda kara
kış karyolada uzanmış çıplak
kur'an sayfaları dağılır geceye
anne ince ipince solgun
dikiş iğneleri 'singer' makine
arka bahçedeki kuyu kiraz
rüzgar hüzün ve kavaklar
kış kuşa konar karda
anne ince ipince bekler
hüznün karında geceyi
ece bilmecede sayıklar
masal hecede bir arpa boyu
sevgilim sar beni sıkı sar
asılmış durur patika'da kar