Kara gün dostu Şiiri - Hanife Ayaz

Yillari devirdin o yorgun bedeninle
ayaklarini sürterek cikardin bahceye
sirtini dayayinca akasya agacina
baslardin maziyi anlatmaya.
Dert ortagindi akasya harun dede
sen anlatirdin o dinlerdi
bazen uzaktan seyrederlerdi sizi
ne anlatirdin o kadar merak ederlerdi
dogrusu.
Ne konusuyorsun saattlerce diye sorunca
gidin sorun akasya agacina derdi
asirlik cinar gibiydin harun dede
ama son günlerde sirtini veremez oldun
akasya agacina
yataklara düstü dediler
akasya kapilara bakti günlerce
görmedi seni.
Hüzünlendi,dertlendi birseyler sordu
gelip gecene
duyan olmadi onu harun dede
cicekleri dökülmeye basladi
birgün götürdüler seni hasta halinle
boynunu büktü can dostun akasya
kac gün gecti bilemedi
sayamadi ne günü ne geceyi
feryatlar onu titretene kadar
bedenine bir ates düstü yildirim gibi
duymadilar citirdiyan feryadini
hatirlamadilar dedi akasya hatirlamadilar
vasiyetini.
Feryatlar yürekleri daglarken
gülmeye basladi akasya agaci
katila katila gülmeye
unutmadilar dedi unutmadilar
oglun baltayi gövdesine
indirdikce güldü
bedeni topraga devrilene kadar
güldü akasya agaci.
Mezar tahtani hazirladi oglun
akasya agacinin bedeninden
vasiyet etmistin öldügüm gün
akasya agacini kesip mezar
tahtami hazirlayin diye.
Unutmadilar harun dede unutmadilar
akasya agacindan mezar tahtan hazirlandi
ayirmadilar sizi
iki dost kucak kucaga yatirildi

20/11/98