Kara Gözlüm Şiiri - Nurcan Bingöl

Gözlerin katran karası, bakınca içine dolunay kadar da aydınlık
o ışığı gördüm ilk bakışta gözlerinde, yansıdı hemen yüzüme
bakışlarında iç gıcıklayıcı bir başkalık var sanki senin
büyülü bir masala sürüklendim bile bile
baktıkça bakasım geldi
yandıkça yanasım, küllerinle savrulasım var hala
kömürden bir parça sanki alev alev yakıcı
gece gözlüm öyle derin bakma, eriyor içim anlasana
her bakışında karanlıklarım aydınlanıyor
ay ışığı gözlerime yansıyor
gözlerim kamaşıyor içime bir seyler akıyor
ışığınla yüreğim aydınlanırken, gözlerim gözlerinle kamaşıyor
her tebessümünde içimde güller açıyor
içim zangır zangır titremekte, kıpır kıpır çoştum bile
yeni filizler patlak verirken aşk, ılık ılık akıyorsun sen içime
düşünmek bile yokluklarda seni ruha ilaç gibi geliyor
özlemek dokunulmamış, tadılmamış gül kokan tenini
düşlemek senli günlerde olabilmeyi
bir bakışınla yandım, bir tebessümüne kandım
aşkına tutsak artık kalbim, kömür gözlüm teninde nöbete durmalıyım
gözlerinle sevişip, sözlerinde sana susamış ruhumu doyurmalıyım
çeldin aklımı ben ben de değilim gözün gözüme deyeli bittim
hükümsüz artık beynim tek gerçek sana aç bir ruh var bedenim inlemelerde
istem dışı bir arzuyla bağırıyorum yüzüne, açım,susamışım doyur beni seninle
bitimsizim sensiz buralar da mahkumiyetim bedenine
tutsaklığım yüreğine, kara gözlüm dokun yüreğime kara gözlerinle…