Kara Gömüldü… Şiiri - Reyhan Demirci

Usandım
Bıraktım kürekleri,
Mavi mavide kayboldu,
Umut tuttu yüreğim
Asıldım rüzgara
Gökyüzü neredeyse ben orada.
Yıldız saydım, isim uydurdum.
Ayrıp senden kendimi hangi kıyıya yanaştıysam
Tutmadı rengim.
Kapatıp üstünü yeniyle
Çıkarırken gömülen eskiyi
ne kadar pişirsen de kendisi.
Saymam ki,
bu nisan itibariyle
Bir yıl…
dünyanın güneşin,
Ayın dünyanın etrafında
Döndüğüne değmez,
Senin her dönmediğin gün,
Utanmasa bir yıl etmez.
Usandım, kolumun kalkmaması bu yüzden
Ama yararım, az ları çıkarttım kendimden.
Her bozulmaya mayalanırım.
Soludukça eksilir hava,
Çizip bıraktığım çocukluğu sahile,
Her kıyıya vurduğumda dağıtırım.
Bana kalsa mağaradan başlatırım.